Historia nauki dawania w kanał

W lecznicy trwają zakłady, kto nauczy mnie skutecznie zakładać wenflon.
Zazwyczaj po naciągnięciu skóry nie mogę znaleźć żyły, ale bywa też tak, że trafiam idealnie i przebijam ją na wylot. Ewentualnie nie potrafię zgrać ruchu wyjmowania igły z wsuwaniem całej reszty, panikuję i wyciągam całość z żyły. Tak, jestem niemal zupełnie pozbawiona zdolności manualnych (dlatego nigdy nie uda mi się opanować wstępu do Thunderstruck, chociaż gram na gitarze od czternastu lat)
Wszyscy dają mi masę dobrych rad, pokazują swoją technikę... I nic. Porażka za porażką.
Oczywiście jest jedna osoba niewtajemniczona w nasze szpitalne zabawy. Janek. Janek większość czasu zajęty jest swoimi Ważnymi Badaniami i drugą pracą, w której zarabia miliony. Do nas wpada jak burza, zajęty milionem czynności i jakimiś dziwnymi przypadkami, więc ogarnia otoczenie na pół gwizdka.

Pewnego dnia dosłownie wbiega na szpital z beaglopodobnym psem pod pachą, stawia go na stole i rzuca do mnie i do rok młodszego kolegi z wolontariatu:
- Kto zakłada wenflon?
Spoglądam na kolegę. On spogląda na mnie. Normalnie byśmy się pobili, jednak nikt nie chce zgarnąć od Janka ochrzanu za krzywo założona stazę czy coś w tym stylu.
- Kto potrafi?
Znowu wymiana spojrzeń. Mentalne "kamień-papier-nożyce". Niestety remis.
- Nikt nie potrafi, świetnie. - Janek dopełnia to zdanie teatralnym westchnięciem.
O nie, tak nie będziemy pogrywać. Wkurzył mnie. Zaczynam wszystko przygotowywać z prędkością huraganu. Janek patrzy z lekkim zaskoczeniem. Chyba miał nadzieję, że zgłosi się kolega, bo z nim złapał jakąś nić porozumienia. Mi nadal daje tak ambitne zadania jak "znajdź moją pieczątkę", "znajdź mi dobrą taśmę klejącą", "wyłącz mikroskop". To oznaka najwyższego zaufania, no nie?
Golę, dezynfekuję, zaciskam stazę, pojawia się całkiem ładna żyła. Mogłaby być większa, ale cóż. Naciągam skórę, dzięki boru żyła nie znika całkowicie. Dla pewności sprawdzam palcem, po czym sięgam po wenflon..
- Dwója.
Patrzę na Janka, całkowicie wybita z rytmu.
- Co się stało?
- Dotknęłaś palcem zdezynfekowaną skórę. I tak chciałaś się wkłuć?
Oczywiście miał rację. Co nie zmienia faktu, że mnie zirytował. Dezynfekuję więc jeszcze raz i jednym sprawnym ruchem wenflon ląduje w żyle. Jakbym nie robiła w życiu nic innego. Nawet ręka mi nie zadrżała i nie miałam żadnych problemów z synchronizacja ruchów. Szczerze mówiąc przez myśl mi nie przeszło, że mogłoby mi się nie udać.
Janek zerka na mnie podejrzliwie i próbuje przepłukać. Bez problemu. Przy braku możliwości przyczepienia się do czegokolwiek, łapie psa pod pachę i znika na sali operacyjnej.
Ja przez chwilę wręcz unoszę się z euforii, ale na szczęście jakiś pies postanawia się zsikać i sprowadza mnie tym samym na ziemię.

A jak nie wychodziło z tymi wenflonami, tak nie wychodzi. Swój sukces udało mi się powtórzyć jak do tej pory tylko raz, na spokojnym labradorze, który miał żyły wielkości rury kanalizacyjnej. W temacie podjętych prób straciłam rachubę.

Naprawdę szczerze podziwiam wszystkich, którzy potrafią założyć wenflon człowiekowi. Szacun dla Was


PS Dziś cewnikowałam, pies zrobił na mnie kupę, a szczeniak, którego spuściłam z oka na dosłownie dwadzieścia sekund, rozwalił klatkę tlenową. Niekończące się pasmo sukcesów!

Oneshot #8

- No dobra, Jaszczurka, no to przyjmuj następnego pacjenta.
Rozejrzałam się odruchowo, chcąc znaleźć w pobliżu inne stworzenie o tym samym imieniu. Na próżno.
- Ja?!
- Tak, kojarzę tego pana, on tylko na kontrolę, zbierzesz wywiad, wklepiesz do komputera, ja zaraz wrócę.

Cóż było robić. Zaprosiłam pana do gabinetu. Siadłam na fotelu lekarza, czując się tak cholernie nieswojo, ale udając profesjonalizm, poprosiłam go, aby się przedstawił i wyjaśnił, co go sprowadza.
- Nazywam się Jan Kowalski, ale kotka w sumie może być na żonę Monikę, sam już nie wiem. Przyniosłem kał do badania, nie pamiętam jakiego, ale tam tydzień temu coś znaleźliście i miałem przyjść jeszcze raz, więc przychodzę. Kotek czuje się już świetnie, poprawa była natychmiastowa, no aż mi się wierzyć nie chciało! Mam jej nadal dawać tę karmę? Bo wie pani, ona je teraz tą *nazwa, która absolutnie nic mi nie mówi*, ale chcieliśmy przestawić ją na *nazwa, która nie mówi mi nic jeszcze bardziej*, a w ogóle to wczoraj jedliśmy na kolację takie serdelki z Lidla, kojarzy pani? Takie małe. I dostała trochę. No właściwie prawie całego. I zjadła z apetytem. Ja wiem, że takich serdelków to kotu nie bardzo, ale coś jej się stanie? To znaczy, że można rozszerzyć dietę? I w ogóle kiedy ją można zaszczepić? Nie wiem, w sumie na co się szczepi koty. Na wściekliznę? Jakiś znajomy niby szczepił swojego kota na wściekliznę, ale ja to nie wiem, chyba obowiązku nie ma, to znaczy, że nie chorują? A może na ten katar? Na wszystko byśmy chcieli. To można na raz? I odkłaczyć ją byśmy chcieli. W sumie to nie wiem, czy jej to potrzebne, ale wczoraj jak wyszła z koszyka to trzy razy tak jakby jej się odbiło. Zaniosłem ją szybciutko do kuwety, ale nic się nie stało. I tak nie wiem, może zjadła trochę pompona? Wczoraj jej przymocowaliśmy do koszyka. Strasznie się nim lubi bawić. Taki pompon to może kotu zaszkodzić? Jakby zjadła? Ale chyba nie zjadła. I nie wiem, jak się odkłacza koty? Słyszałem coś o jakiejś paście? A no i pazury, czy kotom obcina się pazury? Jak i co ile?

Wszystko to było wypowiedziane niemal na jednym wdechu, a zanim zdążyłam pozbierać swoją opadniętą szczękę (właściwie to żuchwę, ale to źle brzmi :D) z podłogi i wykonać choćby jedno kliknięcie myszką, wrócił lekarz.
- Jaszczurka, dlaczego nawet nie otworzyłaś wizyty? Co ty tak długo tutaj robiłaś?
... Medytowałam.

Stwierdziłam, że powinno pojawiać się tu więcej "mojej" muzyki, bo gdy wpis nie sprowokuje do rozmowy, zawsze może zrobić to piosenka.

PS Robiłam dziś po raz pierwszy w życiu USG!!!

Oneshot #7

Ostatnio w lecznicy usłyszeć można takie dialogi:
X: Jaszczurka, chodź do mnie do gabinetu!
Y: Nie, ona przyjmuje ze mną!
X: Nie, ona jest mi absolutnie niezbędna!
Y: Z tobą przyjmowała wczoraj, teraz idzie do mnie!

Nie myślcie sobie, że jestem komukolwiek niezbędna, tu chodzi o coś zupełnie innego. Zwycięzca tego pojedynku rozsiada się na krześle w gabinecie i wypowiada magiczne słowa:
- Jaszczurka, no to idź zawołaj kolejnego pacjenta.
A gdy wychodzę do poczekalni i najmilej jak potrafię zapraszam następną osobę do gabinetu... Nagle nikt nie jest pierwszy w kolejce.
- A nie... Ja wcale tak długo nie czekam...
- Ja? Ja byłam za tamtym panem...
- Nie, bo ja to tutaj do jedynki czekam...
Wreszcie dzisiaj trafiła się jedna odważna starsza pani, która zerwała się z krzesła, słysząc tą słowną przepychankę i podreptała za mną, zachwycona, że przyszła jako ostatnia i od razu wchodzi.
- Ja naprawdę nie wiem, czemu nikt nie chce z panią iść...
Ja też nie wiem, ale mój irokez we wszystkich kolorach tęczy może być pewną poszlaką.